ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ

Με μεγάλη χαρά δημοσιεύουμε την επιστολή ενός από τους σκαπανείς της Εθελοντικής Αιμοδοσίας στην πατρίδα μας, του κυρίου Σπυρίδωνα Ασημακόπουλου και ευχόμαστε να είναι πάντοτε υγιής και ευτυχισμένος.

Ακράτα 24 Σεπτεμβρίου 2016

Προς: τους πρωτεργάτες της ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗΣ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑΣ

  • Λευτέρη Μαυρίδη – Θεσσαλονίκη
  • Δημήτρη Δημητρακόπουλο – Κομοτηνή
  • Ζαφείρη Παπαιολόγου – Ι.Π. Μεσολογγίου
  • Δημήτρη Στούμπο – Καστοριά
  • Χρήστο Αμπλιανίτη – Αγρίνιο
  • Μιχάλη Νικολάου – Βόλος

Αγαπημένοι μου φίλοι,

Μια τυχαία συνάντηση και η ζεστή αγκαλιά αγάπης με τον Άνθρωπο της Αλεξανδρούπολης Τάσο Κοντακίδη με ανάγκασε να κάνω μια αναδρομή της «θητείας» μου στην ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΜΟΔΟΣΙΑ.

Θολώνουν τα γυαλιά στην προσπάθεια να διαβάσω και να ξαναζήσω τις μοναδικές στιγμές που έζησα με όλους τους ξεχωριστούς φίλους σκαπανείς της Εθελοντικής αιμοδοσίας. Ίσως με το προχωρημένο της ηλικίας μου η όραση να έχει μειωθεί. Ίσως το κρυφό και πολλές φορές το φανερό δάκρυ να στάζει στα γυαλιά και εμποδίζει να βλέπω. Όμως αυτό το δάκρυ γίνεται βάλσαμο στη θύμηση της αγωνίας που ζήσαμε ώστε να καθιερωθεί το κίνημα της Εθελοντικής Αιμοδοσίας στην Ελλάδα μας και της όλης προσπάθειας που καταβάλλαμε.

Της προσπάθειας  να δημιουργηθούν αδελφοί σύλλογοι και συνειδητοί Εθελοντές Αιμοδότες σε όλη την  Ελλάδα.

Της προσπάθειας να κατανοήσουν στο Υπουργείο τον ρόλο της Π.ΟΣ.Ε.Α.

Της προσπάθειας να κάνουμε τα λιγότερα λάθη στην κοινωνική συνεισφορά και την βοήθεια των ανθρώπων που χρειάζονταν λίγο αίμα.

Της προσπάθειας «να φτιάξουμε τον κόσμο !!!!!»

Αλήθεια όσο και εάν καταγράφεται σαν ειρωνική αυτή η έκφραση εν τούτοις αποδεικνύεται ότι δεν μείναμε αμέτοχοι στην δημιουργία καλύτερης ποιότητας ζωής αυτών που είχαν ανάγκη λίγου αίματος.

Όμως μέσα στις δύσκολες στιγμές αγωνίας που περάσαμε για τα σκοπό αυτό θα μείνουν ανεξίτηλες οι ομορφότερες στιγμές της ζωής μου έτσι όπως έχουν καταγραφεί στην μνήμη μου και τα γραπτά μου.

Θεωρώ λοιπόν ανάγκη δική μου να επικοινωνήσω μαζί σας με αυτό τον τρόπο, αφού μετά το στερνό αντίο της Μαρίας Βουζινά, του Αντώνη Πετρίδη και του Γιώργου Σιμιγιάτου, ο χρόνος στενεύει και θέλω να  πω ένα γλυκό αντίο στους πιο αγαπημένους φίλους που έκανα στον μοναδικό κοινό αγώνα μας.

Μέσα σ’ αυτούς περιλαμβάνονται ξεχωριστές μορφές αιματολόγων, γιατρών, προσελκυτών, πασχόντων κ.λπ.. που υποστήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις και μας καθοδήγησαν στον ανηφορικό δρόμο που είχαμε διαλέξει και στους οποίους υποκλίνομαι εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη μου.

Ξεκινήσαμε από το μηδέν και παραδώσαμε έναν σωστό Οργανισμό, μοναδικό στην κοινωνική προσφορά. Έτσι όλοι μαζί, παλιοί και νέοι καταφέραμε να δημιουργηθεί μια μεγάλη αλυσίδα Αγάπης Εθελοντών αιμοδοτών και μια μεγάλη παρέα αγάπης που με κάνει να νιώθω γεμάτος.

Όσο κολυμπώ στις αναμνήσεις μου, γραπτές και ζωντανές, τόσο βαθαίνει ο πόνος του πιο ωραίου αποχαιρετισμού, γιαυτό σταματώ με την γραφή που ζήτησε και έχει γραφεί στον χώρο ανάπαυσης του φίλου Αντώνη Πετρίδη «Ζητώ συγνώμη αν σας πίκρανα».

Με αμέριστη αγάπη

Σπυρίδων Ασημακόπουλος

«ο Ακρατινός»

Κοινοποίηση: Προς όλους τους καλούς παλιούς και νέους φίλους.

Κοινοποίηση
Scroll to Top