Όταν στα δεκαοχτώ μου χρόνια έδωσα την πρώτη μου φιάλη αίμα, δεν γνώριζα πως εκείνη η πράξη θα χαράξει μέσα μου μια πορεία ολόκληρης ζωής. Δεν είχα στο νου μου τιμές, βραβεία ή μετάλλια, δεν υπήρχε ανάγκη για αναγνώριση, μόνο ένας φάρος, καθαρός και σταθερός, η σκέψη πως κάπου, κάποτε, ένας άγνωστος άνθρωπος θα μπορούσε να σωθεί. Ένας άνθρωπος που ίσως να μη μάθαινα ποτέ το όνομά του, αλλά που η ζωή του θα συνέχιζε επειδή εγώ είχα πει ναι.
Κι έτσι κύλησαν τα χρόνια. Φιάλη τη φιάλη, καρδιά την καρδιά. Από τα δεκαοχτώ έως σήμερα, στα πενήντα τέσσερα μου, η αιμοδοσία δεν ήταν για μένα μια απλή πράξη, ήταν μια υπόσχεση, ήταν η εξομολόγηση και η θεία κοινωνία μου. Μια προσφορά που δεν ζητά ανταλλάγματα.
Κι όμως… ήρθε η μέρα που η ζωή γύρισε τον κύκλο της, και βρέθηκα εγώ στη θέση του ανθρώπου που χρειάζεται. Εγώ, η αιμοδότρια, ζητούσα αίμα για κάποιον δικό μου, για έναν άνθρωπο που αγαπώ βαθιά, που για χάρη του θα άπλωνα χίλια χέρια και θα περπατούσα χίλιους δρόμους.
Κι εκεί, σε αυτή τη στιγμή της αγωνίας, κατάλαβα κάτι μεγάλο: η εθελοντική αιμοδοσία δεν είναι μόνο ελπίδα για τον άγνωστο∙ είναι ελπίδα που κάποτε μπορεί να επιστρέψει και σε εσένα. Για τον πατέρα σου, για το παιδί σου, για το πιο πολύτιμο πρόσωπο της ζωής σου.
Σήμερα ένιωσα πως ο εθελοντής ποτέ δεν μένει μόνος. Πως η ΠΟΣΕΑ δεν είναι ένας θεσμός, είναι μια αγκαλιά από ανθρώπους. Όχι λόγια, όχι υποσχέσεις∙ πράξεις. Πράξεις που σώζουν, που στηρίζουν, που στέκονται σαν τοίχος όταν τρέμει η ψυχή.
Κι όπως στάθηκα τόσα χρόνια δίνοντας, έτσι στάθηκαν σήμερα δίπλα μας δίνοντας πίσω. Αθόρυβα, ουσιαστικά, ανθρώπινα.
Γιατί αυτό σημαίνει εθελοντισμός: να προσφέρεις χωρίς όρους, κι όταν έρθει η ώρα, να δέχεσαι βοήθεια με την ίδια ευγνωμοσύνη.
Και σήμερα, το έμαθα αυτό με την καρδιά μου πληγωμένη αλλά ορθάνοιχτη και γεμάτη φως ελπίδας!
Αγαπημένε μου πρόεδρε Θεολόγο Ζώτο, αγαπημένοι μου συνάδελφοι εθελοντές αιμοδότες σας ευχαριστώ!
Κική Θεοδωρίδου
Εθελόντρια Αιμοδότρια
