ΣΤΗ ΝΙΤΣΑ ΜΕΣΟΓΙΤΗ
Ήσουν της αγάπης και της ανθρωπιάς
ολόλευκο μαργαριτάρι.
Μητέρα που την πόνεσε η ζωή.
Μα άπλωσες πάνω στη Γη
και ομορφιά και χάρη.
Όταν ήρθε η ώρα,
αυτή που όλοι ξέρουμε θα ‘ρθεί,
στην αγκαλιά του ο γιός σου
να σε πάρει
τότε η πλάση άλλαξε θαρρείς
χάθηκε το γλυκό το φως
κι έχασε τ’ άρωμά του το θυμάρι.
Έφυγες Νίτσα,
μα να κλάψω δεν μπορώ!
Ούτε σαν γριά μοιρολογίστρα να φωνάξω
Μονάχα στοίχους που για αγάπη να μιλούν,
αυτήν που εσύ μας έμαθες,
εγώ μπορώ να γράψω.
Για μιαν αγάπη δυνατή.
Για μιαν αγάπη αιώνια.
Έτσι όπως απλόχερα τη μοίραζες
όλα αυτά τα χρόνια.
Εκεί που πήγες να μας καρτερείς.
Εκεί που όλοι κάποτε θα ‘ρθούμε.
Μα όσο ζούμε τ’ όνομά σου το γλυκό
θα σιγοτραγουδούμε.
ΛΕΥΤ. Γ.ΠΟΛΥΚΡΕΤΗΣ